Ούτε κόκκον λιβάνου έκαυσαν υπέρ των συμπατριωτών μου εν τω ναώ της Μνημοσύνης.

Δεν προϋτίθεμαι να συγγράψω ιστορίαν,αναφέρει στην αυτοβιογραφία του (1871) ο Παναγιώτης Παπαναούμ, δια να αριθμήσω ενταύθα τας δάφνας των συμπατριωτών μου δια των οποίων εκοσμήθησαν ούτοι εν Ελλάδι εις διαφόρους μάχας κατά του εχθρού, αλλά και να παρασιωπήσω δεν δύναμαι, ότι οι συγγράψαντες της επαναστάσεώς μας την ιστορίαν (εννοεί προφανώς και τον Σπυρίδωνα Τρικούπη* που, όπως προ-αναφέραμε, τον γνώρισε στο Παρίσι περαστικό για το Λονδίνο) ούτε κόκκον λιβάνου έκαυσαν υπέρ αυτών εν τω ναώ της Μνημοσύνης. Αν δε ποτε γίνωσι γνωστά τα περί μακεδονικού σώματος γραφόμενά μου, προορώ (προβλέπω) από τούδε ότι πικρώς θα χλευασθώ ως σφόδρα Μακεδών και ως υπερβολικός των πράξεων του υμνωδός. Με παρηγορεί όμως το γνωστό της ιδιαιτέρας πατρίδος μου ρητόν, ότι ο Μακεδών νηπιόθεν εσυνήθισε να καλή την σκάφην σκάφην και τα σύκα σύκα. Η επανάστασις της Ναούσης εν Μακεδονία (Φεβρουάριος 1822) η υπό του προύχοντος αυτής Ζαφειράκη, υποκινηθείσα της Βλαχίας και της Ελλάδος τα περί απαλλαγής του έθνους από του ζυγού της τυραννίας συμβάντα ηνέωξαν στάδιον ευρύ ωμοτήτων και καταχρήσεων εις τας πανταχόθεν του οθωμανικού κράτους προς του πολέμου τα πεδία κινουμένας αγρίας ορδάς, εκ των οποίων απρόσβλητος δεν έμεινε και η πατρίς μου Καστορία, αλλά και αυτή επλήρωσε τον φόρον της εις τα στίφη των βαρβάρων.

* Ο πρώτος τόμος της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρηγγόπουλου ολοκληρώνεται μόλις το 1862 και ακολουθούν μέχρι το 1878 άλλοι τέσσερεις τόμοι.